Judith neemt de tijd bij Bravis

"Dat ik patiënten kan
helpen om op te
knappen motiveert mij"

Hoe maken we morgen beter?

Judith neemt <span>de tijd</span> bij Bravis

Negen jaar geleden begon Judith als stagiaire op de psychiatrische afdeling (PAAZ) bij het toenmalige Lievensberg ziekenhuis. “Ik wist meteen: dit is wat ik wil. Werken als psychiatrisch verpleegkundige was echt mijn droombaan!

Op de afdeling psychiatrie komen vooral mensen met depressieve,- en angstklachten. Soms hebben ze ook lichamelijke zorg nodig, zoals na een zelfmoordpoging. We hebben te maken met een breed scala aan mensen en problemen. Veelal mensen die voor het eerst in aanraking komen met psychiatrie, een depressie meemaken of last hebben van verslavingsproblematiek en hier komen herstellen. We bieden ze therapie en monitoren de voortgang. We kijken een tijdje mee en helpen ze zo goed mogelijk weer een ritme op te bouwen.”

Mensen weer zichzelf laten worden

De kwetsbaarheid van het brein is wat Judith het meest aantrekt als psychiatrisch verpleegkundige. “Onze hersenen maken ons tot wie we zijn. Het brein reageert op gebeurtenissen die ons allemaal overkomen in het leven. De een krijgt een depressie en de ander die iets soortgelijks meemaakt gaat door. Dat intrigeert me. Mensen komen hier op een van de meest kwetsbare momenten in hun leven. Dat ik ze op dat moment mag en kan helpen om op te knappen motiveert mij enorm. Daarnaast komt het reguliere verpleegkundige werk erbij. Dat vind ik een mooie combinatie van het werken op de PAAZ. Wij hebben hier echt de tijd op bij de patiënt stil te staan. Ze komen op vrijwillige basis binnen en blijven minimaal twee weken bij ons. Dat geeft mij de kans om mensen te leren kennen en van dichtbij te zien hoe ze langzaam weer zichzelf worden.”

Het werk op de afdeling psychiatrie bij Bravis

De afdeling in het ziekenhuis bestaat uit 10 ziekenhuiskamers en 14 reguliere bedden. Patiënten starten met een observatie- en diagnostiekperiode van twee weken. Er is een maximale opnameperiode van drie maanden. Soms komen mensen een nacht en gaan daarna door naar een GGZ.

“We helpen mensen - die een time-out nodig hebben - bij het vinden van rust en structuur na een crisis. Dagelijks begeleiden we mensen om uit bed te komen en hun dag te starten. We ontbijten en starten de dag gezamenlijk in een groep op. Hoe zit je erbij, zijn er belangrijke zaken en waar heb je hulp bij nodig die dag? Wij geven therapie, voeren één-op-eén-gesprekken en aan het eind van de dag evalueren we de dag en praten we met de patiënt over zaken waar ze behoefte aan hebben. Na het bezoekuur is er nog een koffiemoment, daarna sluiten we samen de dag af. Soms komen er gedurende de dag nieuwe opnames. Juist de veelzijdigheid en de combinatie van sociaaltherapeutische  interventies en somatische zorg vind ik erg leuk.”

Persoonlijke ontwikkeling

Judith krijgt veel mogelijkheden om zichzelf te ontwikkelen binnen het ziekenhuis. Zo volgde ze de opleiding ziekenhuis psychiatrie om mensen nog betere zorg te kunnen bieden. Daarnaast zijn het juist de ervaringen in haar werk waardoor ze persoonlijk erg is gegroeid. “We maken heftige dingen mee. Het is pittig om je staande te houden in sommige crisissituaties en incidenten maar ik ben dankbaar dat ik ze meemaak. Ik heb ervaren dat ik weet hoe ik in bepaalde situaties moet handelen. Dat geeft mij vertrouwen in mijn eigen handelen en dat vertrouwen krijg ik ook van mijn collega’s en teamgenoten.”

Jezelf groothouden is niet nodig

“Binnen het team praten we over dingen waar we trots op zijn. Het is belangrijk om waardering aan elkaar uit te spreken en te weten dat wat we doen niet vanzelfsprekend is. Bij incidenten dacht ik: ‘O, dat hoort erbij, dat is gewoon’. Het zijn juist mijn collega’s die mij geleerd hebben dat deze incidenten niet normaal zijn en dat het niet gek is dat je hier last van hebt. Je hoeft je niet groot te houden. Het is logisch dat wat wij zien en meemaken ons raakt. Wij zijn naast zorgprofessional ook vooral mens.”

Handen uit de mouwen

“Als je voor dit werk kiest, moet je er affiniteit mee hebben en erachter staan. Ik vind het heel belangrijk dat je echt luistert en je werk aanpast naar de behoefte van de patiënt. Wij hebben als verpleegkundigen op deze afdeling de mogelijkheid om stil bij te staan bij de patiënt en deze goed te leren kennen. Op die manier bouwen we vertrouwen op en kunnen we therapeutisch werken aan het probleem waar de patiënt mee worstelt. De afdeling is waarvoor ik blijf. Het werk dat ik doe, geeft me veel voldoening. Er is geen moment van de dag dat ik denk: ‘Ik heb geen zin’.”

Judith Stoop_Werken bij-17.jpg